Willie Nelson (86) blikt op Ride Me Back Home vooruit op dat wat onvermijdelijk komen gaat ★★★☆☆

En nog is Willie Nelson niet uitgezongen. Hij is inmiddels 86 maar heeft de wereld nog steeds iets te vertellen, net als op zijn eerdere platen God’s Problem Child (2017) en Last Man Standing (2018). Op Ride Me Back Home blikt Nelson vooral vooruit op dat wat onvermijdelijk komen gaat. In een aantal niet al te originele covers, van Guy Clark tot Billy Joel, maar gelukkig ook in een paar sterke eigen songs.

In Come on Time, een vlot countrynummer in de groovende stijl van JJ Cale, spreekt hij de tijd die hem op die hielen zit rechtstreeks aan. ‘Time, you’re not fooling me. You’re not something I can kill.’ Dat kan hij dan wel zeggen, maar zijn stem doet het prima. Nelson zingt met precies de goede oude-mannen-intonatie en een wiebelig vibrato, en geeft zijn licht sombere nummers zo een mooie klankkleur.

Wat Nelson het meeste gaat missen als het licht uit zijn ogen is verdwenen? Zijn paarden, zo te horen. In het ontroerende kampvuurliedje One More Song to Write zingt hij: ‘I’ve got one more horse to ride. No more secrets left to hide. No more staring at the sun, just to watch them ponies run.’ En met een beetje fantasie zien we in het paardenlied Ride Me Back Home een metafoor voor het leven en wie weet een hiernamaals. ‘Ride me back home to a much better place’, zingt Nelson. ‘Blue skies and sunshine and plenty of space. Somewhere where they would just leave you alone, somewhere that you could call home.’

_{Gijs Groenteman gaat in onze illustere archiefkast in gesprek met mensen die hem hebben verwonderd. Rapper Pepijn Lanen, schrijver Paulien Cornelisse en kunsthandelaar Jan Six passeerden al de revue.}