Optimisme en pessimisme zijn tijdens een crisis beide slechte raadgevers

De afgelopen week volgden de positieve berichten elkaar ineens snel op. Het ­kabinet toonde zich voor het eerst enthousiast over de snel gedaalde besmettingen en maakte bekend dat alle verruimingen van de lockdown op 1 juni doorgaan.

Er werden zelfs nieuwe verruimingen aan toegevoegd. Duitsland begon weer met voetballen, Italië kondigde aan dat de grenzen opengingen, Transavia dat het zijn vluchten ging hervatten en op woensdag maakte Frankrijk bekend dat het deze zomer wellicht toch buitenlandse toeristen wil ontvangen.

Het was niet verwonderlijk dat Nederland op Hemelvaart weer massaal eropuit trok. Zou het uiteindelijk toch wel eens erg kunnen meevallen met de coronacrisis?

Als krant hebben we geleerd dat we vooral niet te veel vooruit moeten kijken. De inzichten over het virus en de verspreiding ervan wisselen zo snel, dat het gevaar dreigt dat je elke dag je toekomstverwachtingen moet bijstellen en de ­samenleving een bipolair karakter krijgt.

Bij te veel goed nieuws trekken we weer massaal eropuit, waardoor de ­besmettingen toenemen, de somberheid terugkeert en we misschien weer in een lockdown moeten.

Bij te veel slecht nieuws raakt de ­samenleving verlamd en passief en verliezen we de veerkracht die we juist nodig hebben. We moeten proberen te voorkomen dat we de komende maanden ­himmelhoch jauchzend, zu Tode betrübt door het leven gaan en onszelf uitputten. 

Optimisme en pessimisme zijn in tijden van crisis beide slechte raadgevers, bleek ooit al uit onderzoek onder Amerikaanse krijgsgevangenen in Vietnam. De optimisten, zij die dachten dat ze met Kerst weer thuis waren, vielen uiteindelijk ten prooi aan wanhoop toen hun verwachting niet uitkwam.

De pessimisten, zij die dachten dat ze ter plekke zouden sterven, bezweken aan somberheid. De groep met de grootste overlevingskansen waren zij die nergens op rekenden, maar wel vertrouwen hielden op een goede afloop. Face the brutal facts, but never lose faith, blijkt tijdens een crisis de beste geesteshouding.

Dat is in de journalistiek ook zo: gewoon rustig en precies blijven opschrijven wat er gebeurt in de wereld en wat we elke dag bijleren, zonder te snel de vlag uit te steken of in doemdenken te vervallen.